Neval El SEDDAVİ - Sıfır Noktasındaki Kadın

İlk yayımlandığı yıllarda bulamadığım Sıfır Noktasındaki Kadın'ı uzun yıllar sonra da olsa okuyup sizlerle de paylaşmak istedim. 1987 yılında yayımlanan romanın o tarihlerde çok ses getirdiğini hatırlıyorum.

SEDDAVİ, Mısırlı feminist yazar. Tıp Fakültesi mezunu, ülkesindeki kadınlar ın durumu ve cinsiyet  hakkındaki düşüncelerinden dolayı 1981 yılında bir yıl cezaevinde kalmış, ülkesindeki siyasi baskılara dayanamayıp Amerikan üniversitelerinde ders vermeye ve yurtdışında yaşamaya başlamıştır. -Ülkemdeki  yazarların, gazetecilerin kulakları çınlasın! -

  Neval El Seddavi,ölüm hücresinde görüştüğü Mısırlı fahişe Firdevs'in anlattığı yaşam öyküsünü aktarıyor bize. Mısır'da-dünyada- kadın olmayı, fahişe olmayı düşündürüyor, sorgulatıyor bizlere de.

Firdevs uzun yıllar  ''Hiç'' olarak yaşamış,  eşya gibi kullanılmış, sonra şaşırarak insan olduğunu, soluk aldığını anladığında hayata meydan okumuş, tabii ölüme de.

Romanın dili sade, akıcı, kolay okunuyor, elimdeki Metis Yayınları tarafından yayımlanmış dördüncü basım ve 110 sayfa.

Farklı dünyaları öğrenmek isteyenlere öneriyorum, keyifli okumalar...


 ******


Kitaptan Alıntılar:


Bu kadının gözlerine hiçışık değmemiş gibiydi, günün en ışıklı, güneşin en parlak olduğu zaman bile... Bir gün başını ellerimin arasına alıp yüzünü güneşe doğru döndürdüm. Ama gözleri sönmüş iki lamba gibi donuk, fersiz kaldı. Bütün gece uyumadım; yanıbaşımda yerde uyuyan kardeşlerimi rahatsız etmemek için hıçkırıklarımı boğarak bir başıma ağladım. Çoğu insan gibi benimde bir sürü kız ve erkek kardeşim vardı. Baharda çoğalan, kışın titreyip tüylerini döken, yazınsa ishal olup zayıflayan, birbiri ardına  köşeye büzülüp ölen civcivler gibiydiler. (s.29 )


Nil Nehri, gökyüzü ve ağaçlar değişebilir mi? Ben değiştim, öyleyse neden  Nil'in ve ağaçların rengi de değişmesin? Her sabah pencereyi açtığımda Nil'i görür, suyun yeşilini, ağaçları, her şeyin içinde yüzer gibi göründüğü  canlı yeşil ışığı seyreder,  yaşamı, bedenimi, damarlarımda akan sıcak kanı hissederdim. (s.62 )


Ömrümün kaç yılı, bedenimle benliğim gerçekten istemediğim şeyleri yapacak kadar benim olmadan geçti? İlk günden beri beni avuçlarına almış olan insanlardan bedenimle benliğimi çekip kurtarıncaya dek kaç yıl geçti? Yiyeceğim yemeğe, oturacağım eve, ne nedenle olursa olsun hoşlanmadığım erkeği reddetmeye, yalnızca temiz ve bakımlı diye bile olsa birlikte olacağım erkeği seçmeye kendim karar veriyordum artık. Çeyrek yüzyıl geçmişti;......(s.74 )


Gecenin verdiği huzurdan hoşlanarak nehir boyunca yürüdüm. Artık acı hissetmiyordum. Çevremdeki her şey bana huzur veriyor gibiydi; yüzümü okşayan  hafif esinti; boş sokaklarla, kapalı kapılar ve pencereler, insanlar tarafından dışlanma, aynı zamanda onları dışlayabilme duygusu; her şeye, yeryüzüne, gökyüzüne hatta ağaçlara bile yabancılaşma. Ait olmadığı büyülü bir dünyada yürüyen bir kadın gibiydim. (s.90 )