Ahmet ARİF'ten Leyla ERBİL'e Mektuplar - LEYLİM LEYLİM

Ahmet ARİF (1927-1991) Şair, gazeteci. DTCF de felsefe okumuştur. Şiirlerinin toplandığı tek kitabı ''Hasretinden Prangalar Eskittim'' 1968 de yayımlanmış, bir çok şiiri bestelenmiştir.

Leyla ERBİL (1931-19.7.2013) Türkiye Sanatçılar Birliği, Türkiye Yazarlar Sendikası kurucularından, PEN Yazarlar  Derneği tarafından Nobel Edebiyat Ödülü'ne aday gösterilmiş yazarımız. Öykü ve roman yazmıştır.

Leylim Leylim,  şair Ahmet Arif'in Leyla Erbil'e yazdığı mektuplardan oluşuyor. 1954-1959 ve 1977'de son bir mektup.
Mektuplarla Ahmet Arif'in Leyla Erbil'e karşılıksız aşkına,  Ahmet Arif'in o dönemde yaşadığı siyasal baskılara ve edebiyat dünyasının bir dönemine tanıklık ediyoruz. 

Kitap çok hoşuma gitti. Ahmet Arif'in aşkı tek taraflı da olsa, aşkın samimiyetle dile getirilmesi etkileyici.
 Daha önce de bloğumda mektup türünden birkaç kitap tanıtmıştım.( On üç günün Mektupları, Milena'ya Mektuplar, Babaya Mektup, Ophelia'ya Mektuplar...) Mektup türü okumayı seviyorum, hele Leylim Leylim'deki gibi duygular yalın ve samimi anlatılmışsa...

Leylim Leylim'i okurken Ahmet Arif'i, Leyla Erbil'i tanıma fırsatını buluyoruz. Umarım Leyla Erbil'in yazdığı kitaplardan da okuma fırsatım olur.

Leylim Leylim'i okuyun, beğeneceksiniz...



******



Kitaptan Alıntılar :



Ne iyi kızsın be! Güner de sahiden adam seçermiş, dost seçermiş. Seni bana dost eden de bin yaşasın.
Kocan, bir hazine, bir cevahir dünyası aldığının farkında mı acaba? Yok, mesele yüzüne ya da etine vurulmaksa, buna uğramayacak babayiğit yoktur zaten... (s.46 )


Elim erse, ayağım tutsa, seni bütün cihanın görebileceği bir kuleye çıkarır ve bağırırdım: ''İşte, insan buna derler! Böyle olmağa çalışın!'' İki milyar beş yüz milyon adem evladının seni tanımalarını, öğrenmelerini istiyorum, anlıyor musun? (s.47 )


Bineceğin trenlerin soluğu tükenmesin. Ayağını attığın yerler deprem görmesin. Denizler uslu, vapurlar yollu olsun. Ferman et rüzgar beni de alıp oralara atsın.
Mutlu ol. Allah beni kahretsin. Gözlerinden öperim. Ellerinden öperim. Öperim kızı öperim. Öperim oğlu öperim. (s.61 )


Dostluk, avcumuza sıcacık bir kuş gibi konmuş bir kere. Ama bunda benim yüküm daha ağırmış ne çıkar? Ya ben bundan hoşnutsam? Ya senin sade var olman bile beni saadetten çıldırtacak tatta bir gerçekse? Olur mu öyle şey canım benim, olur mu sende öyle yalan görüntüler? Delirdin mi be!
İlk karşılaştığımızda ne haldeydim biliyorsun. hançer üstüne hançer yemiş, ihanetin ve satılmanın zehriyle insanlıktan umudumu kesmiştim. Beni kendime sen getirdin. Daha da  ötelere alıp götürdün. (s.104 )