Canan TAN - En Son Yürekler Ölür

Canan TAN, Ankara Üniversitesi Eczacılık Fakültesi mezunu, yazar. Değişik edebiyat türlerinde yazdıklarıyla bir çok ödül, derece almıştır. On tane kitabı basılmıştır.

Edebiyatımızda bir solukta okunan, aşk romanları konusunda uzman bir yazar. Her ne kadar benim tarzıma uzak olsa da önyargılı yaklaşmak istemediğimden, bir kitabını okumak istedim. Kitabında yazar  aşk ve bağlılık duygularını organ nakli konusuna değinerek sıradanlıktan kurtarmış.

Kitabında birbirine çok aşık iki insan var. Nehir ve Deniz. Deniz'in vefatından sonra yok olan Nehir.
Deniz'in organlarının nakledildiği insanlarla paylaştıkları, bir de Deniz'in kalbi nakledilen Arda.

Kitap gündelik hayatımızı anlatıyor. Aşk romanlarını sevenlere tavsiye edebileceğim bir eser....


******


Kitaptan Alıntılar:


Tanıtımını yaptığı Manolya Konak'larına gelin gideceğini düşünde görse inanmazdı Nehir.
Ya Deniz ? Son üç yılını harcayarak, geceli gündüzlü sıkı bir çalışmayla ortaya çıkardığı, Sezenler İnşaat Grubunun, yüz akı sayılan sitedeki konakların satışında kendisine yardımcı olacak pazarlama uzmanıyla evleneceğini aklına getirir miydi?
Ama, olmuştu işte...
Üstelik ikisi de, aşkın gücü, Eros'un okları gibi gerekçelere asla kulak asacak yapıda değillerken.
Haklarını teslim etmek gerekirse Nehir'de, Deniz'de hem birbirlerine, hem de kendi iç seslerine sonuna kadar direnmekten vazgeçmediler. Profesyonel iş ilişkileri kıvamında başlayan doğal yakınlaşmaya ellerinden geldiğince karşı koydular. Ne var ki bu olağanüstü çabaları beraberliklerinin başlamasına geciktirmekten ( altı aylık bir gecikme) başka işe yaramadı. ( s.50 )


Madem beni yaralayan aşktı; görmezden gelmek, yok saymak ona verilebilecek en iyi ceza şekli olacaktı. (s.100)


Bir gün, hiç ummadığım bir anda, yaşamımın daha sonraki bölümünde gerçekleşecek mucizenin ilk işaretlerini aldım.
Deniz'e karşı bir banka oturmuş, elimdeki kalemle önemli şeylerin altını çizerek, altını çizdiğim o önemli yerleri deniz'e okuyup, kendi izlenim ve yorumlarımı onunla paylaşarak kitabımı okuyordum. Birden, nasıl oldu bilmiyorum, deniz'i resmetmek geldi içimden!
Öylesine heyecanlıyım ki... Parmaklarım kıpır kıpır. Kalbim, göğüs kafesimi yarıp dışarı fırlayacak sanki.
Kitabın kapağını çevirip Önsöz'den önceki boş sayfayı karşıma aldım. Ve... Ayların susamışlığıyla Deniz'imi çizgilerimle buluşturuverdim. (s.101)